Σάββατο 26 Απριλίου 2014

Τα γεγονότα στην Ουκρανία, από εμπεριστατωμένη σκοπιά




Γράφει ο Κώστας Μαυρόπουλος
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας - Μεταφραστής

Για το βιογραφικό του Κώστα Μαυρόπουλου δείτε εδώ.


      Ανάμεσα στα επίκαιρα Διεθνή θέματα παρακολουθούμε ανελλιπώς σχόλια «επισήμων» και δημοσιογράφων διαφόρων χωρών, συνοδευόμενα από βίντεο, τα οποία εκθέτουν τα γεγονότα στην Ουκρανία.
      Αυτό που έχει σημασία είναι, κατά πόσον αυτά τα σχόλια ανταποκρίνονται στην ιστορική αλήθεια και σε ποιον βαθμό οφείλονται στην άγνοιά της ή γράφονται κατά… παραγγελίαν!
      Όλα, όσα θα διαβάσετε, τα γράφω όντας στο μακρινό παρελθόν κομμουνιστής, αλλά ιδεολόγος, παρασυρμένος από τα κομμουνιστικά συνθήματα, αλλά χωρίς να έχω διαβάση καθόλου «θεωρία». Διαβάζοντας όμως, τις όσες θεωρίες και, μάλιστα, περνώντας 15 ολόκληρα χρόνια στον «Σοβιετικό Παράδεισο»… ας με συγχωρήσουν οι αγνοούντες τις αλήθειες και παρασυρόμενοι, όπως κι εγώ στο παρελθόν οπαδοί, τους οποίους κατανοώ πλήρως, γιατρεύθηκα πλήρως από την «Κομμουνιστίτιδα…», πράγμα που δεν συνέβη με τους ηγέτες και στελέχη του ΚΚΕ – κοινής δεξαμενής – όλων των Κομμάτων της «Αριστεράς», οι οποίοι γνώρισαν, όπως κι εγώ όλες τις αλήθειες, αλλά εξακολουθούν να παρασύρουν όσους τις αγνοούν, για να δικαιολογούν την πολιτική τους ύπαρξη ή, μάλλον, ανυπαρξία…
            Η ιστορική αλήθεια, λοιπόν, έχει ως εξής:
       Συμφώνως με τα σχέδια του Σιωνισμού για Παγκόσμια κυριαρχία, οι Σιωνιστές παραγγέλλουν σε ένα ικανό άτομο, τον Καρλ Μαρξ, την κατασκευή μιας θεωρίας, η οποία να είναι τόσο ελκυστική, όσο και ο Χριστιανισμός!
      Η θεωρία αυτή δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η περιβόητος «Μαρξιστική θεω-ρία» ή άλλως η «Θεωρία του Σοσιαλισμού, με τελικό στάδιο τον Κομμουνισμό» και την «επεξεργασία» της από τον Λένιν ή Βλαντίμηρ Ιλγίτς Ουλιάνωφ ή με το πραγματικό του όνομα: Χαΐμ Ίλκοβιτς Γκόλντμαν.
      Ας δούμε τι αναφέρεται στο Διαδίκτυο για τον Καρλ Μαρξ:

Προστέθηκε από 24grammata

24grammata.com/ προσωπικότητες γράφει ο Γιώργος Δαμιανός

Περιεχόμενα: Η οικογένεια του και οι σπουδές του/ Μαρξ, ο Παραμυθάς/ Η υγεία του/ Ο γάμος του/ Τα ψευδώνυμα/ «Επαγγελματική» δραστηριότητα/ Φτώχεια, συζυγική απι-στία και μικροαστική ζωή/ Ξύρισε την γενειάδα του (ένα χρόνο πριν πεθάνει)/ Το τέλος.

Η οικογένεια του και οι σπουδές του:

      Γεννήθηκε την 5η Μαΐου  του 1818 στην Τρηρ της Γερμανίας  από αστική οικογένεια μεγαλοδικηγόρου. Οι πρό-γονοί του  ήσαν εβραϊκού θρησκεύματος, η οικογένεια του πατέρα του από το 1723 ασκεί κληρονομικά το λειτού-ργημα του ραβίνου στην πόλη της Τρηρ. Το ίδιο και η οικο-γένεια της μητέρας του, η Εριέττα, ήσαν ραβίνοι στην Δανία. Ο πατέρας του Μαρξ, Χίρσελ ως Εβραίος και Ερρίκος ως Χριστιανός, αρνήθηκε την οικογενειακή παράδοση και, για να έχη καλύτερη επαγγελματική εξέλιξη, είχε αλλαξο-πιστήσει και είχε ασπαστεί το χριστιανισμό (Λουθηρανός), ενώ ο ίδιος ο Κάρολος δήλωνε και ήταν άθεος. O Μαρξ  σπούδασε φιλοσοφία, αν και ο πατέρας του τον ήθελε δικηγόρο. Θα εκπονήσει την διδακτορική του διατριβή στον Δημόκριτο και τον Επίκουρο\ Μαρξ, ο Παραμυθάς\. Ο Μαρξ από την παιδική του ηλικία ήταν ένας απαράμιλλος παραμυθάς, όπως αναφέρει η κόρη του Ελεονόρα: «έχω ακούσει τις θείες μου να λένε»,  συνεχίζει η Ελεονόρα, «πως όταν ήταν μικρός τυραννούσε σε απίστευτο βαθμό τις αδελφές του. Τις πήγαινε βόλτα… επέμενε να τις βάζη να τρώνε τα γλυκά που έφτιαχνε με βρόμικη ζύμη και ακόμα πιο βρόμικα χέρια. Αυτές, όμως, υπέμειναν τις βόλτες και έτρωγαν αδιαμαρτύρητα τα γλύκα για τις ιστορίες, που θα τους έλεγε ο Κάρολος, ως αντα-μοιβή για το θάρρος τους.



Η υγεία του

      Απαλλάχθηκε από την υποχρέωση της στρατιωτικής θητείας εξαιτίας των αδύ-ναμων πνευμόνων του (πραγματική ασθένεια). Ταλαιπωρήθηκε σε όλη του την ζωή από καθημερινά προβλήματα δοθιηνών, σε όλο του το σώμα.


Ο γάμος του

      Σε ηλικία 25 χρόνων παντρεύεται την 29 ετών βαρώνη Ιωάννα Βέρθα Ιουλία Τζένη φον Βεστφάλεν. Το γεγονός ότι ήταν εβραίικης καταγωγής, άνεργος, απέ-νταρος και ταραξίας ήταν φυσικό ότι καθιστούσε τον Μαρξ ανεπιθύμητο στην οικογένεια της Τζένης. Στο γάμο παραβρέθηκε μόνο η μητέρα της Τζένης, που την υποστήριζε, και ελάχιστοι φίλοι. Το γαμήλιο δώρο της μητέρας της Τζένης ήταν μια συλλογή κοσμημάτων και ασημικών, η οποία θα βρίσκεται περισσότερο στα χέρια των ενεχυροδανειστών παρά στο σπίτι των Μαρξ, καθώς επίσης, και ένα κουτί γεμάτο με χρήματα. Στην διάρκεια του ταξιδιού του μέλιτος οι νεόνυμφοι ανέβαιναν τον Ρήνο  και κάθε φορά που συναντούσαν ένα σύντροφο  τους τον προσκαλούσαν να πάρη, όσα χρήματα χρειαζόταν. Όπως ήταν φυσικό, τα χρή-ματα τελείωσαν μέσα σε μία εβδομάδα.

      Μετά τον γάμο η βαρόνη θα ταλαιπωρηθεί αφάνταστα από την οικογενειακή μιζέρια, αλλά ποτέ δε θα υποτιμήσει τον σύζυγο της. Ο Μαρξ ξεκινά μία ζωή εξόριστου και κατατρεγμένου και τα πρώτα θύματα είναι τα μέλη της οικογένειας του. Η πρώτη κόρη, η Τζένη, γεννήθηκε στην Γαλλία. Η Λώρα και ο Εντγκάρ στο Βέλγιο, ενώ στο Λονδίνο θα γεννηθεί ο Χάινριχ Γκουίντο.


Τα ψευδώνυμα

      Όλοι στην οικογένεια Μαρξ, είχαν ψευδώνυμα και παρατσούκλια. Ο Μαρξ, στην Γαλλία, υπέγραφε ως Ραμπόζ, για να κρύβεται από τους σπιούνους και τους χαφιέδες, ενώ στην Αγγλία υπέγραφε ως Α. Ουΐλιαμς. Περιπαιχτικό ρόλο είχαν τα παρατσούκλια που είχαν οι Μαρξ, μέσα στην οικογένεια. Ο Μαρξ ήταν γνωστός ως «Μαυριτανός», λόγω της μαύρης γενειάδας και της αχτένιστης κώμης. Ο ίδιος προέτρεπε τα παιδιά του να τον αποκαλούν  «γερό Νικ» και «Τσάρλι».


«Επαγγελματική» δραστηριότητα

      Το επίσημο επάγγελμα του Μαρξ ήταν δημοσιογράφος – εκδότης επαναστα-τικών εντύπων και λόγω των κειμένων του κατηγορείται συχνά ότι υποκινεί τα πλήθη να στασιάσουν. Τα έντυπα σφραγίζονται και η Γαλλία, η Γερμανία, το Βέλ-γιο και η Ελβετία αρνούνται να τον δεχτούν. Από το 1849 ο Μαρξ βρίσκει κατα-φύγιο στο φιλελεύθερο Λονδίνο, όπου και θα παραμείνει, υποχρεωτικά μέχρι τον θάνατο του.


Φτώχεια, συζυγική απιστία και μικροαστική ζωή

      Τους πρώτους μήνες στο Λονδίνο, το σπίτι του Μαρξ ήταν Φροντιστήριο Μαθημάτων κομμουνισμού. Ο ίδιος ο Μαρξ δίδασκε, δωρεάν, τους Γερμανούς πρόσφυγες: Ισπανικά, αρχαία ελληνικά, λατινικά, φιλοσοφία, πολιτική οικονομία. Τις Κυριακές διοργανώνονταν σεμινάρια ιστορίας, γεωγραφίας και αστρονομίας. Την Δευτέρα κι την Τρίτη γίνονταν συζητήσεις γύρω από τον κομμουνισμό και τις άλλες μέρες: ωδική, ξένες γλώσσες ιχνογραφία , ακόμα και μαθήματα χορού.

      Από το 1850, όμως, η μιζέρια και η φτώχεια χτυπάν για τα καλά την οικογένεια Μαρξ. Το 1851 είναι μία πολύ δύσκολη χρονιά για τα οικονομικά των Μαρξ. Η Τζένη είναι και πάλι έγκυος και άρρωστη. Παρόλα αυτά θα ταξιδέψει μέχρι την Ολλανδία για να ζητιανέψη χρήματα από το θείο της Λίον Φίλιπς (ιδιοκτήτη της πασίγνωστης εταιρείας ηλεκτρικών συσκευών Philips). Ο Θείος της, όμως, θα της αρνηθεί οποιοδήποτε βοήθεια, επειδή ο άντρας της ξεσηκώνει τους εργάτες του. Στην διάρκεια αυτής της απουσίας ο Κάρολος θα συνάψει σχέσεις με την υπηρέτρια του και θα αποκτήσει έναν γιο, που ποτέ δεν θα τον αναγνωρίσει. Το παιδί θα δοθεί για υιοθεσία, ενώ η υπηρέτρια θα παραμείνει στο σπίτι παρόλο που η σχέση της θα γίνει γνωστή στην Τζένη Μαρξ. Πάντως, η υπόθεση του εξώγαμου παιδιού αμφισβητείται από πολλούς μελετητές της ζωής του Μαρξ.

      Μέχρι το 1852 θα πεθάνουν δύο παιδιά του Κάρολου Μαρξ, ο λόγος είναι οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης και η πείνα. Οι δανειστές του, τού έχουν πάρει μέχρι και τα κρεβάτια του σπιτιού. Στις 14 Απριλίου 1852 γράφει στον Ένγκελς «…όταν ξεψύχησε, αφήσαμε το μικρό κορμάκι στο πίσω δωμάτιο, πήγαμε στο μπροστινό και στρώσαμε να κοιμηθούμε στο πάτωμα». Χρήματα για το φέρετρο δεν υπή-ρχαν, ώσπου τους λυπήθηκε και τους δάνεισε ένα Γάλλος γείτονας. Σε άλλες επιστολές αναφέρει: «Μια βδομάδα πριν έφτασα στο σημείο να μην μπορώ να βγω από το σπίτι, γιατί τα πανωφόρια μου είναι στο ενεχυροδανειστήριο… εδώ και δέκα μέρες ταΐζω την οικογένεια μόνο με ψωμί και πατάτες».  Έξω από το σπίτι του είχαν κατασκηνώσει οι κατάσκοποι από την Πρωσία, κρατώντας σημειώσεις για το ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει, ενώ την ίδια στιγμή οι αγανακτισμένοι χασάπηδες, φουρνάρηδες και δικαστικοί κλητήρες χτυπούσαν την πόρτα του.


Μικροαστικές συνήθειες

     Η υπόθεση της μίζερης ζωής έχει απασχολήσει πολλούς μελετητές, γιατί ήταν γεμάτη αντιφάσεις: η μιζέρια του συνοδευόταν  από περιττά μικροαστικά έξοδα . Ακόμα και το 1851, που ήταν από τις φτωχότερες χρονιές που πέρασε ο Μαρξ, έλαβε από τον Έγγελς (μόνιμο οικονομικό του υπο-στηρικτή) και  άλλους υποστηρικτές του 150 λίρες, ποσό που του επέτρεπε να ζήση με αξιοπρέπεια. Επιπλέον, την περίοδο, έβγαζε 50 λίρες το χρόνο από τη συνεργασία του με τη Neue Oder-Zeitung. Την ίδια εποχή, το ετήσιο ενοίκιο του ήταν 22 λίρες. Τότε γιατί ζούσε σε απόλυτη μιζέρια; Η απάντηση κρύβεται στις μικροαστικές αντιλήψεις που έκρυβε μέσα του ο μέγας επαναστάτης:  στην πραγματικότητα ήταν ένας φτωχός ευγενής, που δεν εγκατάλειψε ποτέ τις αστικές του συνήθειες. Ενώ δεν είχε χρήματα για το φαγητό το παιδιών του, τα παιδιά του πέθαιναν λόγω ανθυγιεινών συνθηκών, επέμενε να διατηρή γραμματέα, τον Βίλχελμ Πίπερ, παρ’ όλο που η γυναίκα του ήταν πρόθυμη να κάνη την ίδια δουλειά. Επέμενε να πηγαίνη δια-κοπές στην θάλασσα, να κάνουν τα παιδιά του μαθήματα πιάνου και να τηρή όλα τα προσχήματα του καθωσπρεπισμού. Δεν μπορούσε να δεχτή τον τρόπο ζωής του «Λούμπεν προλεταριάτου» (εξαθλιωμένου προλεταριάτου), όπως ο ίδιος το αποκαλούσε. Ήταν περήφανος που είχε παντρευτεί μιαν αριστοκράτισσα. Της είχε τυπώσει επισκεπτήρια, που έγραφαν: «Τζένη Μαρξ, née (γεννημένη) βαρώνη ντε Βεστφάλεν».
      Αυτά τα επισκεπτήρια θα τον σώσουν από την αστυνομία, όταν θα τον συλ-λάβουν στον δρόμο, με τα ασημικά της οικογένειας της γυναίκας του, καθώς θα πηγαίνει στο ενεχυροδανειστήριο. Θα τον κρατήσουν μία νύχτα στην φυλακή, γιατί δεν μπορούσε να πείση τους αστυνομικούς, ότι ένας απένταρος Γερμανός πρόσφυγας, έχει στην κατοχή του ασημικά, με το οικόσημο των Άργκιλ. Τελικά, η Τζένη θα τους πείσει  για την αριστοκρατική της καταγωγή.

      Τις μικροαστικές του αντιλήψεις τις βρίσκουμε και το 1865, όταν θα μετα-κομίσει  σε μία έπαυλη στο βόρειο Λονδίνο. Γράφει στον Ένγκελς:  «…είναι αλή-θεια, πως το σπίτι είναι πέρα από τις δυνάμεις μου, μα είναι ο μόνος τρόπος για να καταξιωθούν κοινωνικά τα παιδιά, προκειμένου να εξασφαλίσουν το μέλλον τους». Οι κόρες του Μαρξ, στην εφηβεία τους, παρακολούθησαν σεμινάριο για κυ-ρίες, που στοίχιζε 8 λίρες το τέταρτο της ώρας.

      Ο Μαρξ, δεν αναζήτησε ποτέ, μία συστηματική εργασία. Το 1862, όταν τον έπνιγαν τα χρέη, έκανε αίτηση να προσληφθή ως υπάλληλος των σιδηροδρόμων, αλλά τον απέρριψαν εξαιτίας του δυσανάγνωστου γραφικού του χαρακτήρα.


Ξύρισε την γενειάδα του (ένα χρόνο πριν πεθάνει).

      Στις 28 Απριλίου 1882, και ενώ βρισκόταν στο Αλγέρι, ξύρισε την γενειάδα του: «ξεφορτώθηκα την προφητική γενειάδα και το τιμημένο στέμμα», έγραψε στον ‘Εγγελς. Είναι τα χρόνια, που μάλλον περνάει γεροντική υπαρξιακή κρίση. Οι ιδέες του δεν παίρνουν σάρκα και οστά. Τα βιβλία του δεν πωλούνται, η οικογέ-νεια του αποδεκατίζεται από  θανάτους και η ζωή του νοιώθει ότι φτάνει στο τέλος. Τι νόημα έχει πια ο Υλισμός και η Διαλεκτική;


Το τέλος

      Την εποχή εκείνη του αρέσει πάρα πολύ ένα αραβικό παραμύθι, για το οποίο γράφει στην κόρη του:

Φιλόσοφος: Βαρκάρη, ξέρεις από Ιστορία;

Βαρκάρης: Όχι…

Φιλόσοφος: Τότε έχεις χαραμίσει την μισή σου ζωή. Γνωρίζεις μαθηματικά;

Βαρκάρης: Όχι…

Φιλόσοφος: Τότε έχεις χαραμίσει πάνω από την μισή σου ζωή.

      Σε λίγο ένα δυνατός άνεμος αναποδογυρίζει την βάρκα και ρίχνει τον βαρκά-ρη και τον φιλόσοφο στην θάλασσα.

Βαρκάρης: Φιλόσοφε, ξέρεις κολύμπι;

Φιλόσοφος: Όχι…

Βαρκάρης: Τότε έχεις χαραμίσει όλη σου την ζωή!

      Όσο ζούσε ο Μαρξ  κυκλοφόρησε μόνο ο Α΄ τόμος του «Κεφαλαίου». Ο Μαρξ έζησε με  την απογοήτευση ότι σε όλο τον πλανήτη, μόνο 2000 άνθρωποι έχουν αγοράσει το «Κεφάλαιο». Τον δεύτερο τόμο θα τον εκδώσει ο Έγγελς δύο χρόνια  μετά το θάνατο του Μαρξ και ο τρίτος τόμος θα εκδοθεί το 1894, πάλι από τον Έγγελς. Το 1890 κυκλοφόρησαν στην Αμερική, σε αγγλική μετάφραση, οι δύο πρώτοι τόμοι του «Κεφαλαίου». Από εκείνη, πουλήθηκαν 5000 αντίτυπα, μέσα σε λίγες ημέρες, διότι, πιθανότατα, ο εκδότης απέστειλε στους τραπεζίτες της Γουόλ Στριτ ένα διαφημιστικό φυλλάδιο, ισχυριζόμενος πως το «Κεφάλαιο» του Κάρολου Μαρξ αποκάλυπτε τον τρόπο «για να συσσωρεύσουν κεφάλαια».

Ο Κάρολος Μαρξ κηδεύτηκε στο νεκροταφείο του Χαϊγκέιτ, στο ίδιο μνήμα, που είχαν θάψει την γυναίκα του στις 17 Μαρτίου 1883. Τέσσερα παιδιά του Μαρξ, πέθαναν πριν από αυτόν. Η Ελεονόρα και η Λώρα, που είχαν απομείνει, αυτο-κτόνησαν και οι δύο. Η Ελεονόρα, μάλιστα, είχε σχεδιάσει μία κοινή αυτοκτονία με τον αγαπημένο της (γνωστό τυχο-διώκτη). Η ίδια ήπιε το δηλητήριο, που της έδωσε ο «αγα-πημένος» της, ενώ αυτός, αφού την είδε να πεθαίνη, το μετάνοιωσε και γύρισε στην ερωμένη του. Η Λώρα και ο Πωλ Λαφάργκ, αφού έζησαν μέχρι το 1911, με τα λεφτά του Έγγελς, αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν. Στην κοινή κηδεία τους, τον επικήδειο εκφώνησε ένας άσημος εκπρόσωπος των Ρώσων Κομμουνιστών: ο Βλαντίμηρ Ιλγίτς Λένιν. Ο μόνος απόγονος του, που έζησε μία φυσιολογική ζωή ήταν, μάλλον,  ο νόθος γιος του, Φρέντι Ντέμουθ (τον οποίο ο Μαρξ λέγεται ότι απέκτησε με την πιστή υπηρέτρια του, Έλεν Ντέμουθ), και τον οποίο ο Μαρξ ποτέ δεν αναγνώρισε, ενώ ο Φρέντι ποτέ δεν έμαθε ότι ο Μαρξ ήταν ο πατέρας του, αφού έζησε υιοθετημένος, μακριά από την οικογένεια των Μαρξ…



      Λαμπρές προσωπικότητες για πρότυπα, δεν νομίζετε;

   Ας αναφερθούμε τώρα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, σε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα των ζηλωτών της «Μαρξιστικής Θεωρίας», των «μπολσεβίκων», οι οποίοι, κατακτώντας πραξικοπηματικώς την εξουσία, αν και ήσαν συντριπτική μειοψηφία, στην προσπάθειά τους να ταυτίσουν την έννοια «Πατρίδα» με το Κόμμα τους, αντί της μακραίωνης ιστορίας της Ρωσίας, δίδασκαν στα σχολεία την «Ιστορία του Κόμματος» και τον «Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο», όπως «βάπτισαν» τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο… Στα Πανεπιστήμια, ως κυριότερο μάθημα δίδασκαν τον «Μαρξισμό-Λενινισμό…»
      Έτσι, οι «Σοβιετικοί πολίτες», από την μικρή τους ηλικία στα θρανία, ποτέ δεν έμαθαν ό,τι ο πληθυσμός αυτού του απέραντου κράτους επί τσάρων, εκτός των ολιγάριθμων μειονοτήτων, απετελείτο από τρία πολυπληθή, συγγενικά μεταξύ τους φύλα:
  Τους Βελικορώσους (Μεγαλορώσους), οι οποίοι, βασικά, κατοικούσαν στον Βορρά και το Ανατολικό τμήμα της Αυτοκρατορίας·
  τους Μαλορώσους (Μικρορώσους), οι οποίοι – βασικά πάντα – κατοικούσαν στο Νότιο τμήμα της Αυτοκρατορίας, και·   
  τους Μπελορώσους (Λευκορώσους), οι οποίοι κατοικούσαν, βασικά, στο Δυτικό τμήμα της Αυτοκρατορίας.     
      Μια άλλη γλωσσική αλήθεια είναι ότι οι Μικρορώσοι, οι οποίοι μετονομάσθησαν Ουκρανοί, οφείλουν την νέα ονομασία τους στην ρωσική λέξη окраина (Ακράινα), που σημαίνει στην ελληνική γλώσσα Ακριτική περιοχή. 
      Ας μου επιτραπεί επίσης να παραθέσω μια μεγάλη ιστορική αλήθεια, που την αφήνω στην κρίση του αναγνώστη.
      Την εποχή της Φεουδαρχίας, το ισχυρότερο πόλις-κράτος ήταν το Κίεβο.
      Ξέρετε, πώς ονομαζόταν αυτό το κράτος; Киевская русь (Κίεφσκαγια ρους), δηλαδή, Ρωσία του Κιέβου!!! Η δε πόλις Κίεβο αναφερόταν ως: Мать городов русских (Ματ γκαραντόφ ρούσκοιχ), δηλαδή, «Μητέρα των ρωσικών  πόλεων!!!
      Τίθεται το ερώτημα: Γνωρίζει κανείς ανάλογο παράδειγμα στην Παγκόσμια Ιστορία, που όντας το ισχυρότερο κράτος, να λαμβάνης ξένο όνομα; Εγώ, αν και η ιστορία ήταν ένα από τα πλέον αγαπημένα μου μαθήματα, δεν γνωρίζω!
      Ερχόμαστε στο θέμα της Κριμαίας.
      Η ιστορία της Ρωσίας και του ρωσικού λαού έχει έναν ακόμα κρίκο, που την συνδέει άρρηκτα με την ιστορία της Ελλάδος και του ελληνικού λαού.
      Η Ρωσία και οι Ρώσοι προμάχησαν, αγωνιζόμενοι κατά της επέλασης των Μογγολικών φύλων, τα οποία σχεδίαζαν να υποδουλώσουν όχι μόνον τους λαούς που κατοικούσαν βορείως του ποταμού Σελέγγα και της πεδιάδας του ποταμού Ιρτίς, αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη.
      Άρα, έπραξαν το ίδιο με την Ελλάδα και τους Έλληνες, που στάθηκαν εμπόδιο στα κατακτητικά σχέδια των Περσών και αργότερα των Τουρκομογγόλων.
      Τα σχέδια των Μογγολικών φύλων για κατάκτηση της Ανατολικής Ευρώπης και συνέχεια ολόκληρης της Ευρώπης  καταστρώθηκαν πολύ πριν της εκστρατείας του Μπατία, εγγονού του Τσίγγις-χαν.
      Στην αρχή, η επέλαση της «Χρυσής Ορδής» των Μογγόλων στέφθηκε με επιτυχία, παρά την ηρωική αντίσταση των Ρώσων και τις εκατόμβες των θυμάτων, οπότε τα Μογγολικά φύλα, ερημώνοντας τα πάντα στον διάβα τους, κατόρθωσαν να καταλάβουν και ένα τμήμα της Κριμαίας, ιδρύοντας το Μογγολικό χαγανάτο. 
      Έτσι, εγκαταστάθηκε στην Κριμαία το απομεινάρι της «Χρυσής Ορδής», οι Τατάροι της Κριμαίας, οι οποίοι κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο πέρασαν εθελοντικά με το μέρος των χιτλερικών ορδών.
      Με την ευκαιρία, κάτι που λίγοι το γνωρίζουν και δεν αναφέρεται, οι Τατάροι ήσαν αυτοί, οι οποίοι στην σύνθεση των χιτλερικών στρατευμάτων, έκαψαν το Δίστομο, εξοντώνοντας τον ανδρικό πληθυσμό του…
      Ένα άλλο απομεινάρι της «Χρυσής Ορδής», το οποίο εγκαταστάθηκε στον Καύκασο, είναι οι Ασέροι του Αζερμπαϊτζάν.
      Βεβαίως, η Ρωσία και οι Ρώσοι ισχυροποιήθηκαν και έτσι, κατόρθωσαν να απαλλαγούν από τον Τουρκομογγολικό ζυγό.      
      Όταν, λοιπόν, οι Τούρκοι σήμερα, αναφερόμενοι στην Συνθήκη Κιουτσούκ-Καϊναρτζή, προβάλλουν αξιώσεις για την Κριμαία, απλά παραδέχονται την Τουρκομογγολική καταγωγή τους…    
      Κατ’ αρχήν, πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι μετά την πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας, οι μπολσεβίκοι, δεν αρκέστηκαν στην κατάργηση του Τσάρου Νικαλάι Β΄ και την εξόντωση της οικογενείας του, αλλά κατήργησαν και τον πλέον ιδεώδη τρόπο διοίκησης ενός κράτους, δηλαδή, την Τοπική Διοίκηση. Μέχρι τότε το τεράστιο έδαφος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας ήταν διηρημένο σε Κυβερνεία, τα οποία διοικούσαν μόλις 5 άτομα. Σπάνια χρειαζόταν να αποταθούν στην κεντρική Διοίκηση, για την λύση εξαιρετικά σοβαρών θεμάτων.
      Με «δικαιολογία» την πιο «δίκαια» Διοίκηση της «Ρωσικής Σοβιετικής Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας», όπως ήταν η πρώτη ονομασία της Ρωσίας μετά την πτώση της Τσαρικής Ρωσίας, το 1922 ήδη κατήργησαν τα Κυβερνεία και ίδρυσαν την ΕΣΣΔ (Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών) και τις υποδιαιρέσεις της:
  Αυτόνομες Σοβιετικές Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες και
  Αυτόνομες Περιοχές.
      Έτσι, λοιπόν, μετά το πραξικόπημα των μπολσεβίκων τον Οκτώβριο του 1917, η Κριμαία έγινε θέατρο του Εμφυλίου πολέμου. Μετά το τέλος αυτού του πολέμου, επί σειρά ετών ο πληθυσμός της Κριμαίας, η οποία μπήκε στην σύνθεση της Ρωσικής Σοβιετικής Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας, υπέστη απηνείς διωγμούς την εποχή της ονομασθείσης «Μεγάλης Τρομοκρατίας».
      Δεν ξέρω, πόσοι γνωρίζουν ό,τι τον Ιανουάριο του 1938 ο Νικήτα Χρουσιώφ διορίσθηκε Πρώτος Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚ Ουκρανίας και μετά τον Β΄ Παγκό-σμιο Πόλεμο, διορίσθηκε πάλι σ’ αυτήν την θέση, ως τον Δεκέμβριο του 1947, όταν κλήθηκε στην Μόσχα και διορίσθηκε Πρώτος Γραμματέας της ΚΕ της Μόσχας. Μετά τον θάνατο του Στάλιν (βράδυ της 5ης Μαρτίου 1953) και τα γεγο-νότα των παρασκηνίων του Κόμματος, ανέλαβε Γενικός Γραμματέας του Κόμματος της ΕΣΣΔ ο Νικήτα Χρουσιώφ.
      19 Φεβρουαρίου 1954 ο Νικήτα Χρουσιώφ αυθαίρετα και χωρίς να πάρη τυπική έγκριση, χαρίζει την Κριμαία στην Ουκρανία… και έτσι, περνά στην σύνθεση της Ουκρανίας! Με απόφαση του δημοψηφίσματος της 20ης Ιανουαρίου 1991, η ΑΣΣ Δημοκρατία της Ουκρανίας αποκαθίσταται, αλλά η Κριμαία παραμένει στην σύνθεση της Ουκρανίας. Κατόπιν, βάσει του Συντάγματος του 1992 η Κριμαία αναγνωρίζεται ως Δημοκρατία και αργότερα, ως Αυτόνομη Δημοκρατία της Κρι-μαίας. Συμφώνως με το ψηφισθέν Σύνταγμα το 1998 πρωτεύουσα της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας είναι η Συμφερούπολη.
      Για να εννοήσουμε πώς φθάσαμε στα σημερινά γεγονότα, αρκεί να αναφέρουμε ότι μόνο στα δύο τελευταία χρόνια η πηγή των δεινών της Ανθρωπότητος, 
ο Σιωνισμός, έχει ξοδέψει 64 εκατομμύρια δολλάρια! Ενώ για την σπίλωση του μονα-δικού αληθινού ηγέτη στον κόσμο, δηλαδή, του Β.Β. Πούτιν,   συνεχίζει να ξοδεύη δεκά-δες εκατομμύρια δολλάρια κατ’ έτος.
      Όλα τα άλλα που ακούμε ή διαβάζουμε, με την βοήθεια των ΜΜΕ, δεν είναι τίποτα άλλο από παραπληροφόρηση ακούσια – λόγω άγνοιας – ή εκούσια.
Τα συμπεράσματα δικά σου, αγαπητέ αναγνώστη.

Κώστας Μαυρόπουλος, ο Σαντέτες
Αθήνα 5 Μαρτίου 2014
Δημοσιογράφος-συγγραφέας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Παρακαλείσθε να μην γράφετε υβριστικά σχόλια, διότι θα διαγράφονται.