Η «αριστερή παρένθεση» θα μακροημερεύσει;

Του Δαμιανού Βασιλειάδη

δημοδιδασκάλου, συγγραφέα

ιδρυτικού και ηγετικού στελέχους του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ, (παραιτηθέντος το 1977 από το ΠΑΣΟΚ και προδιαγράψαντος από την εποχή εκείνη την ιστορία του μεταπολιτευτικού εγκλήματος και προδοσίας.

Για το βιογραφικό του Δαμιανού Βασιλειάδη δείτε εδώ.
Για το προσωπικό ιστολόγιο του Δαμιανού Βασιλειάδη δείτε εδώ.

Απορώ και εξίσταμαι με όσους μιλούν για «αριστερή παρένθεση». Πρώτον γιατί συνειδητά ή υποσυνείδητα τρομοκρατούν τον κόσμο και δεύτερον, γιατί εκφράζουν περισσότερο την επιθυμία τους, παρά την πραγματικότητα.

Ποια όμως είναι αυτή η πραγματικότητα, με βάση την οποία θα κρίνουμε, αν η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ. θα αποτελεί «αριστερή παρένθεση» ή «σταθερά» του συστήματος στα πλαίσια του αστικού, δικομματικού, κοινοβουλευτικού παιχνιδιού; Για να το κάνουμε ποιο κατανοητό. Πρόκειται για κόμματα, που θα αλλάξουν επαναστατικά το καπιταλιστικό σύστημα ή πρόκειται για μεταρρυθμιστικά (ρεφορμιστικά) στα πλαίσια του συστήματος, με μια λέξη για κόμματα που θα κάνουν έναν εκσυγχρονισμό του συστήματος, όχι όμως φυσικά όπως τον επεδίωξε ο Κώστας Σημίτης, που κάθε άλλο παρά εκσυγχρονισμός ήταν.

Η Ελλάδα έχει ανάγκη από βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές, από μεταρρυθμίσεις σε όλες τις δομές του χρεοκοπημένου και παρασιτικού κράτους, για να ορθοποδήσει, πριν κάνει την «επανάστασή» του.

Βασικά ήμασταν το τελευταίο κράτος του « υπαρκτού σοσιαλισμού», όπου τα κόμματα θεωρούσαν το κράτος φέουδό τους και το καταλήστευαν και με δανεικά από αριστερά και δεξιά. Βασικά δεν υπήρχε κράτος, αλλά παρακράτος, δηλαδή κομματικό κράτος, δηλαδή μη κράτος.

Δεν έχει απολύτως καμία σημασία, αν μιλά κανείς με αριστερές κορόνες ή  προβάλει επαναστατικά συνθήματα. Αυτά όλα είναι για τους αφελείς ή απλώς για εσωκομματική κατανάλωση και εσωκομματικούς συσχετισμούς ισχύος! Η αλήθεια να λέγεται, αλλά συνήθως δεν λέγεται και ο λόγος είναι ότι υπάρχει πολύ αλαζονεία, υποκρισία και λαϊκισμός από αριστερά και δεξιά και το χειρότερο ελάχιστες «αποχρώσες ενδείξεις» για αλλαγή νοοτροπίας. Η νοοτροπία μας παραμένει ακόμη παρασιτική και ο νοών νοείτω!

Η ερμηνεία αυτού του φαινομένου είναι απλή πέρα, από τα φαινόμενα, που συνήθως απατούν. Και η ερμηνεία έχει σχέση με το ερώτημα: Τι κόμμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ; Πέρα απ’ ότι διακηρύττουν ορισμένες συνιστώσες του, που διακατέχονται από ιδεοληψίες; Πρόκειται για ένα στην ουσία του, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που κινείται ανάμεσα στον σοσιαλφιλελευθερισμό και τον κρατισμό. Όμως πάντοτε μέσα στα πλαίσια του συστήματος. Η ΑΝ.ΕΛ. της συγκυβέρνησης είναι ένα κόμμα, που διακηρύττει την μικτή οικονομία, με ευαισθησία στα εθνικά θέματα, λόγω πατριωτισμού, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ διακατέχεται από πλήρη σύγχυση στα εθνικά θέματα, λόγω ενός παρωχημένου διεθνισμού. Αντί δηλαδή να ασπάζεται και προτάσσει μια εθνικοαπελευθερωτική στρατηγική, που θα ενώνει το λαό, στο στιλ του ΕΑΜ ή ακόμη και της ΕΔΑ, διατηρεί σύνδρομα, τα οποία θα έπρεπε προ πολλού να αποβάλλει, αν θέλει να υπηρετήσει τον Λαό και όχι την κομματική του πελατεία.

Ίσως αυτή μου η ανάλυση να ξαφνιάζει ή να ξενίζει (ή να ξινίζει) κάποιους «αριστερούς επαναστάτες», όμως αυτή είναι η πραγματικότητα κατά την γνώμη μου. Όσο παράξενο, κι αν φαίνεται εκ πρώτης όψεως, στα κοινωνικά θέματα οι ΑΝ.ΕΛ. έχουν πιο προωθημένες θέσεις, όπως είναι η φορολογία κ.λπ. Εν πάση περιπτώσει σε όλα τα οικονομικά θέματα υπάρχει σχεδόν ή χωρίς «σχεδόν» απόλυτη ταύτιση με τον ΣΥΡΙΖΑ, σε βαθμό που να είναι καμιά φορά «βασιλικότεροι» του βασιλέως. Στα εθνικά διατηρούν και πρέπει να διατηρούν τις κόκκινες γραμμές. Με αυτήν την έννοια η συγκυβέρνηση δεν αποτελεί, ούτε πρόκειται να αποτελέσει «αριστερή» παρένθεση, όπως δεν απετέλεσε «αριστερή» παρένθεση το ΠΑΣΟΚ, που ήταν ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που αναίρεσε στην πράξη αυτόν τον χαρακτήρα και γι’ αυτό εξέπνευσε. Η συγκυβέρνηση θα παραμείνει τόσο, όσος χρόνος θα χρειαστεί για την ανασυγκρότηση της συντηρητικής παράταξης, για να υπάρχει η δυνατότητα της εναλλαγής δύο κομμάτων εξουσίας, όπως είχε τονίσει ο Σάκης Καράγιωργας, στα πλαίσια του αστικού, δικομματικού, κοινοβουλευτικού συστήματος, όπως τηρουμένων των αναλογιών σε πρόσωπα και καταστάσεις, είχε γίνει με το ΠΑΣΟΚ και την Νέα Δημοκρατία κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης. Το στοίχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ, αν παραμείνουμε σ’ αυτόν, είναι: Θα δημιουργήσει στην Ελλάδα γνήσια σοσιαλδημοκρατική παράδοση; Αν ναι, θα μακροημερεύσει και θα δημιουργήσει για πρώτη φορά στην Ελλάδα ένα γνήσιο και όχι απατηλό και φαύλο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που θα μεταλλαχθεί  στην πορεία, σε αντιλαϊκό, νεοφιλελεύθερο.

Με αυτήν την έννοια απορώ και εξίσταμαι για όσους βλέπουν «τακτικούς και στρατηγικούς» καταιγισμούς, σεισμούς και καταποντισμούς! Ο λόγος, που δεν θα γίνουν όλα αυτά, παρ’ όλο που θα περάσουμε λόγω κυρίως δικής μας υπαιτιότητας, δια πυρός και σιδήρου: Δεν τους θέλει ο ελληνικός Λαός και τα κόμματα που κυβερνούν, αλλά συνάμα δεν τους θέλουν και δεν θα το επιτρέψουν οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί.

Κανένας δεν θέλει για δικούς του λόγους αλλά και για τους γνωστούς γεωστρατηγικούς και γεωπολιτικούς λόγους το ΧΑΟΣ ,που θα έχει επιπτώσεις όχι μόνο στην Ελλάδα και την Ευρώπη, αλλά και στις ΗΠΑ κα  σ’ όλην την υφήλιο!